اثر تعاملی مصرف ویتامین E همراه با تمرینات ورزشی استقامتی و سرعتی بر محتوای مغزی عامل رشدی اندوتلیال عروقی

زمینه و هدف: مطالعات در شرایط in vivo نشان داده‌اند که پراکسید هیدروژن (2O2H) موجب افزایش بیان عامل رشدی اندوتلیال عروقی (VEGF) می‌شود. بعلاوه، ورزشکاران برای کاهش آسیب اکسایشی ناشی از 2O2H تولید شده در حین تمرینات ورزشی ویتامین E را مصرف می‌کنند. بنابراین، هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تعاملی مصرف ویتامین E سوکسینات همراه با تمرینات ورزشی سرعتی و استقامتی بر محتوای VEGF و 2O2H مغز موش‌های صحرایی بود. روش تحقیق: 56 سر موش‌ صحرایی آلبینو ویستار به طور تصادفی در 7 گروه کنترل (C)، حامل (V)، مکمل (S)، تمرین استقامتی (ET)، تمرین استقامتی + مصرف مکمل (ET+S)، تمرین سرعتی (ST)، تمرین سرعتی + مصرف مکمل (ST+S) تقسیم شدند. مغز موش-های صحرایی متعاقب 6 هفته تمرین استقامتی (80 % max2VO) و سرعتی (95 تا 100 % max2VO) توام با مصرف ویتامین E (60 میلی‌گرم / کیلوگرم وزن بدن / روز) برداشته شد. محتوای VEGF به روش ساندویچ الایزا و 2O2H به روش رنگ سنجی و با استفاده از کیت‌های تحقیقاتی اندازه‌گیری شدند. از تحلیل واریانس یک طرفه و متعاقباً آزمون تعقیبی بونفرونی برای ارزیابی داده‌ها استفاده شد. معنی داری آماری در سطح 0/05 > P تعیین شد. یافته‌ها: سطوح 2O2H و محتوای VEGF مغز به طور معنی‌داری در هر دو گروه ET و ST نسبت به گروه C افزایش یافت؛ اما افزایش سطوح 2O2H و VEGF در گروه ST نسبت به ET بیشتر بود. با وجود این، مکمل دهی ویتامین E تاثیری بر سطوح 2O2H و محتوای VEGF مغز سه گروه S، ET+S و ST+S نداشت. بعلاوه، نتایج نشان داد که همبستگی معنی داری بین سطوح 2O2H و VEGF مغز وجود دارد. نتیجه گیری: اجرای تمرینات ورزشی با حداکثر سرعت نسبت به اجرای استقامتی موجب افزایش بیشتری در عوامل درگیر در آنژیوژنز می‌شود. بعلاوه، مکمل‌دهی ویتامین E سوکسینات تاثیری بر این سازگاری‌های آنژیوژنیکی ندارد.